Wo(men) 2020

NL

​Diep vanbinnen schreeuw ik. Niemand hoort mij, want de buitenwereld wil dat ik lach. De vrouw, een mooi meisje, netjes gekleed. Wij mogen niet boos zijn, wij moeten vrouw zijn. Er zijn mannen die aan mij vragen of ik feminist ben. Maar op die vraag geef ik vaak geen antwoord van ja of nee, want als je ja zegt bekijken ze je als een anti-man. Een mannenhater. NEE dat is absoluut niet zo! Ik heb al bijna 5 jaar een fantastische relatie met een man die mij aanvaardt zoals ik ben. Hij is een creatieveling die respect heeft voor ieder levend wezen. Samen creëren we kunst, muziek waarin we ons hart kunnen luchten.
 
Dat is wat ik verlang, een wereld van gelijkheid, ongeacht sekse of ras. Samenwerken en samen zijn. Waar wij, vrouwen bestempeld als “feministen”, in geloven is simpel: de sociale, economische en politieke gelijkheid van de seksen.
 
September 2015. Ik voel de wereld onder mij wegzakken, wat heb ik gedaan? Wat heb ik verkeerd gedaan? Mijn hoofd voelt aan als een bom die ieder moment kan ontploffen. Nog 1 slag en het is gebeurd. Hij kwam eind augustus bij mij wonen, dat was makkelijker voor zijn werk. Al enkele jaren werkte hij in Brasschaat als soldaat, leuke vlotte jongen. We hebben op een half jaar tijd veel plezier gehad, onze relatie was heel passievol. Verbale ruzies waren er genoeg, maar de liefde die ik daarna voelde woog daar wel tegenop. Op jonge leeftijd was ik al heel open over mezelf en over mijn lichaam. Nergens schaamde ik mij voor, we zijn immers allemaal naakt geboren. Ik kon zo genieten van een dagje sauna, maar hij kon dat niet delen: hij zag mij als zijn bezit. Tijdens één van deze saunabezoeken werd hij woedend. Ik stond onder de douche en er liep een andere man voorbij die mij zou kunnen zien. Dat kon echt niet. Ik voelde van op afstand dat hij begon te koken van woede; ik ben dan ook direct naar de kleedkamer gelopen en we vertrokken samen. Ik was zijn bezit, zo voelde het. Zijn regels, zijn “meisje”. In september 2015 ontplofte het, we gingen naar StuDay (studentenfeest in Antwerpen) en dronken bij ons op kot in met goede vrienden van mij. Maar hij had te veel gedronken. Achteraf drong het pas tot mij door hoeveel dat was (halve fles wodka, grote fles gulden draak, paar pintjes…) en zei ik tegen hem dat het beter was als hij even ging slapen. Toen ik na een uurtje terug naar ons kot ging om te checken hoe het met hem was sloegen de stoppen door. Ik herkende hem niet meer. Ik belandde in het ziekenhuis met een scheurtje in mijn kaak, een zware hersenschudding, gekneusde beenderen in mijn hele lichaam. En een trauma, voor de rest van mijn leven.
Maanden heb ik mij afgevraagd wat ik verkeerd heb gedaan. Maar dat is het grote probleem, wij vrouwen denken dat wij het probleem zijn. Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen was ik nog herstellende van het hele gebeuren. Hij verloor niet lang daarvoor zijn vader en zocht ook rust. We vonden elkaar en respecteerden elkaars verdriet. Vanaf dat moment wist ik het: wij zijn gelijk. Ongeacht of je man of vrouw bent, ongeacht je kleur of je herkomst. We zijn allemaal mens.
 
Dit is een fotografieproject over hoe wij vrouwen nog steeds onderdrukt worden in de westerse maatschappij. Ieder stilleven is een symbool uit de oude kunsten, de mythologie, Bijbelse verhalen, etc. Discussieer, filosofeer over de waarheid en denk na over een van de meest onderdrukte wereldproblemen van dit moment en kom erachter wat de onderliggende betekenissen zijn van de tweeluiken.

ENG

Deep down inside, I'm screaming. No one hears me, because the outside world wants me to laugh. The woman, a beautiful girl, neatly dressed. We shouldn't be angry, we should be women. There are men who ask me if I'm a feminist. But to that question I often don't answer yes or no, because if you say yes they look at you as an anti-husband. A man-hater. NO that's absolutely not so! I have had a fantastic relationship for almost 5 years with a man who accepts me as I am. He is a creative person who has respect for every living being. Together we create art, music in which we can vent our hearts.
 
That is what I desire, a world of equality, regardless of gender or race. To work together and be together. What we women called "feminists" believe in is simple: the social, economic and political equality of the sexes.
 
September 2015. I feel the world sinking beneath me, what have I done? What have I done wrong? My head feels like a bomb that could explode at any moment. One more blow and it's done. He came to live with me at the end of August, it was easier for his work. For several years he worked in Brasschaat as a soldier, nice smooth guy. We had a lot of fun in six months, our relationship was very passionate. There were plenty of verbal quarrels, but the love I felt afterwards weighed against that. At a young age I was very open about myself and my body. I was not ashamed of anything, we were all born naked. I could enjoy a day in the sauna, but he couldn't share it: he saw me as his possession. During one of these sauna visits he became furious. I was in the shower and another man walked by who could see me. He really couldn't. I felt from a distance that he started cooking with anger; so I walked straight to the dressing room and we left together. I was his property, that's how it felt. His rules, his "girl". In September 2015 it exploded, we went to StuDay (student party in Antwerp) and drank in our room with good friends of mine. But he had drunk too much. Only afterwards did I realize how much that was (half a bottle of vodka, big bottle of Gulden Draak, some pints...) and I told him it was better if he went to sleep for a while. When I went back to our room after an hour to check how he was doing, the fuses broke. I didn't recognize him anymore. I ended up in the hospital with a tear in my jaw, a severe concussion, bruised bones all over my body. And a trauma, for the rest of my life.
For months, I wondered what I did wrong. But that's the big problem. We women think we're the problem. When I met my current boyfriend, I was still recovering from the whole thing. Not long before that, he lost his father and looked for peace. We found each other and respected each other's grief. From that moment on I knew: we are equal. Regardless of whether you're man or woman, regardless of your color or your origin. We are all human.
 
This is a photography project about how we women are still oppressed in Western society. Every still life is a symbol from the ancient arts, mythology, biblical stories, etc. Discuss, philosophise about the truth and think about one of the most oppressed world problems of the moment and find out what the underlying meanings are of the diptychs.